Budynek ASP dla Wydziału Rzeźby

Budowa nowego budynku Wydziału Rzeźby ma nie tylko zaspokoić bieżące potrzeby uczelni ale stać się katalizatorem dalszego jej rozwoju. Usytuowanie budynku w zabytkowym zespole oraz wymagania funkcjonalne determinują jego formę.
Strategią kształtowania architektury jest zasada reinterpretacji tradycyjnych form i materiałów architektury przemysłowej. Projektowany budynek uzupełnia istniejący układ nadając mu jednocześnie nową wartość. Jednak nie dominuje, pozostaje na drugim planie.
Oszczędna forma budynku (nawiązująca do hali lub warsztatu) i proste zdefiniowanie przestrzeni (ulica, plac, wejście, ogród) stanowią tło dla młodych ludzi, którzy wypełnią te przestrzenie twórczością.

Najważniejszym punktem planowanego układu jest centralnie zlokalizowany hol wejściowy, widokowo otwarty na Ogród Rzeźb i elewację wschodnią budynku nr 2. Lokalizacja wejścia w środku układu pozwala na zredukowanie komunikacji wewnętrznej. Dojście do budynku stanowi Uliczka Wejściowa, ograniczona z jednej strony połamaną elewacją budynku, z drugiej porośniętym zielenią murem, stanowiącym barierę widokową od sąsiedniej działki. Zamknięcie widokowe Uliczki Wejściowej stanowi drzewo, sygnalizujące wytworzony niewielki placyk przed wejściem głównym (w podcieniu).
Proponowany układ zabudowy i komunikacji pozwala na swobodne i spójne zagospodarowanie południowej części działki w dalszych etapach inwestycji.

Rozwiązania architektoniczne zostały podporządkowane przewodniej zasadzie całego założenia – harmonijnemu dialogowi między nową a starą tkanką. Architektura budynku została wyprowadzona z idei kontynuacji zasad kompozycyjnych architektury użytkowej o wczesnych cechach modernizmu. Zarówno forma architektoniczna, detal jak i dobór materiałów zostały podyktowane zasadą wyprowadzenia i uproszczenia. Oszczędny detal ma zapewnić drugoplanowość projektowanego budynku i jego rolę dopełniającą.

Elewacje zostały rozplanowane na bazie 90-ciocentymetrowego modułu. Regularne podziały uspokajają kompozycję całości. Wschodnia elewacja części dwukondygnacyjnej dostała połamaną linię w celu podkreślenia charakteru uliczki. Ten sam zabieg został zastosowany na zachodniej elewacji części jednokondygnacyjnej, w celu korekty proporcji wnętrza Ogrodu Rzeźb. Dodatkowo, na tej samej elewacji, zostały wprowadzone pionowe okiennice zapewniające kontrolowany dostęp rozproszonego światła dziennego do pomieszczeń pracowni.

Projektowany budynek ma zarówno harmonijnie dopełniać układ urbanistyczny jak i stanowić kontynuację wyrazu architektonicznego na pograniczu historycyzmu i modernizmu. Nowa architektura nie może więc kontrastować sterylnością i technologiczną precyzją. Zastosowane materiały są współczesną reinterpretacją materiałów stosowanych tradycyjnie. Surowa wypalana cegła przekłada się więc na okładzinę ze zbrojonego, emaliowanego szkła o ciepłej kolorystyce w gamie odzwierciedlającej zróżnicowanie kolorystyczne w procesie wypalania cegły. Nierówna powierzchnia szkła zbrojonego ma w sobie walor zużycia, nawiązuje do prostych technologii. Lekkie, nierównomierne zabarwienie “wygasi” walor kolorystyczny nowego budynku a właściwości odbijające szkła pozwolą na naturalne mieszanie się barw surowej cegły, zieleni, nieba.